Nadchodzi kres STL-a?

Nadchodzi kres STL-a?

Format STL w praktyce jest domyślnym formatem plików wykorzystywanych w technologii Rapid Prototyping od połowy lat osiemdziesiątych, kiedy to został opracowany przez 3D Systems. Jednakże, mimo tego, że do tej pory wiele zmieniło się w druku 3D – zwiększyła się jakość i złożoność produktów – STL pozostał ten sam.

Teraz przybył mu nowy rywal o nazwie AMF (Additive Manufacturing File Format), który lepiej wpisuje się w dzisiejsze wymagania dotyczące tego typu plików. Możliwe, że jest także przygotowany na wyzwania, które niesie ze sobą przyszłość. Został wynaleziony przez American Society of Testing and Materials pod przewodnictwem profesora Hod’a Lipsona z Uniwersytetu Cornell. AMF adresowany jest do zastosowań, w których nie radził sobie STL. Posiada bardziej zaawansowaną strukturę pliku opisującą sam obiekt, materiał, tekstury, zbiory, informacje do określania systemu miar, trójkąty o zakrzywionych bokach, informacje metadata – a wszystko to w pliku o połowę mniejszym niż w przypadku STL.

Co to właściwie znaczy?

Po pierwsze, format pliku zgodny jest z STL, dzięki czemu projektanci nie będą musieli zdawać się na stratną konwersję. Format nadal używa do opisywania geometrii trójkątów, z tym że ich krawędzie są zakrzywione, co pozwala na gładsze modele.

Siatka trójkątów i krawędzi może być opcjonalnie zredukowana, jeżeli powierzchnia nie musi być dokładnie opisana. Zastosowanie krzywych pozwoliło zredukować błąd sferyczności 1000krotnie w stosunku do plików STL o takiej samej ilości płaskich trójkątów w siatce.

Każdy, kto zmagał się z VRMLs będzie zadowolony z faktu, że AMF oferuje także wsparcie dla informacji o kolorach i mapach tekstur. Mogą one być powiązane z materiałem, obiektem, objętością, verteksami lub poziomem gęstości siatki i priorytetami. Dane o teksturach mogą być reprezentowane przez dwu- lub trzywymiarową tablicę, w zależności od koloru lub materiału muszą być mapowane na powierzchni lub objętości. Dane są reprezentowane jako ciąg bajtów w kodowaniu Base64, jeden bajt na piksel odpowiada skali szarości w zakresie od 0-255.

Prawdopodobnie najciekawszym osiągnięciem jest możliwość nadawania mieszanych, sortowanych i losowych materiałów w jednym pliku!

Obecnie jest to szczególnie istotne dla procesów Objet, które pozwalają na mieszanie i łączenie właściwości materiału, chociaż technologia ta stanie się o wiele bardziej skomplikowana i potężna w niedalekiej przyszłości. Możliwe, że częściowo dzięki AMF.

Nowe materiały mogą być definiowane jako kompozycje innych. Taki element może być określany przez proporcje składowe, jako stałe bądź zależne od współrzędnych x,y,z. Stałe mieszanie materiałów prowadzi do powstania materiału homogenicznego. Kompozycja oparta na zmiennych, pozwala natomiast stworzyć materiał o odpowiedniej gradacji. Jeżeli taka kompozycja będzie bardziej złożona, doprowadzi to do nieliniowych gradientów materiałowych o okresowych i nieokresowych podstrukturach. Formuła opisująca proporcje materiału może zależeć również od tekstur, dzięki użyciu funkcji tex(textureid,x,y,z). Odniesienie się do id-material o wartości „0” może prowadzi do uzyskania porowatej powierzchni. Odniesienie do funkcji rand(x,y,z) może być użyte do generowania pseudolosowych materiałów.

W celu zwiększenia wydajności i opisania dużych tablic identycznych obiektów, jest możliwe zapisania w pliku pozycji i orientacji drukowanego elementu. Może to być łatwym sposobem do definiowania orientacji druku.

Ponadto jest możliwość zamieszczenia danych Metadata, takich jak nazwy, nazwiska autora, opisu tekstowego, praw autorskich i innych specjalnych instrukcji.

(rr)